Aşırı cesur olursanız, gözünüzü budaktan hiç sakınmazsanız maalesef o göz bir gün o budağa kurban gider. Aşırı cesaret beraberinde büyük riskler getirir ve çoğu zaman bu riskler gerçektir.
Ama aşırı korkak olursanız da hayatta hiç bir atılım yapamaz, ilerleme kaydedemez, hep yerinizde sayar ve kalitesiz bir hayat yaşarsınız.
Hayat bir denge oyunudur, önemli olan dengeyi tutturabilmek…
İnsanın tüm hayatı dengeyi aramakla geçiyor. Tam buldum derken yine bir duygu fırtınası ve dengemiz tekrar alt üst oluyor. Evimizdeyken oturduğumuz koltukta bile sürekli dengeyi arıyoruz. Oturduğumuz yerde bir sağa dönüyoruz bir sola. Kah bacak bacak üstüne atıyoruz kah ayağımızı uzatıyoruz.
Tam rahatı bulduk derken yine bir şey bizi rahatsız ediyor ve oturuş şeklimizi tekrar değiştiriyoruz. Tüm hayatımız böyle geçiyor. İnsan hayatı budur işte. Kısa süreliğine dengeyi bulup sonra yeniden kaybettiğimiz dengeyi aramakla geçiyor ömrümüz. Sürekli bir denge durumundan söz edebilmek mümkün değil. Tao öğretisindeki ying ve yang evrendeki herşeyin bir denge içerisinde olduğunu ve bizim de bu dengeye uyum sağlamamız gerektiğini sembolize eder.
Dengeyi bulma arayışımızda duygularımız ve mantığımız sürekli savaş halindedir. Kah duygular galip gelir, kah mantığımız. Ve bu savaş biz yaşadığımız sürece böylece sürer gider…
Ne hikmetse, en çok ilgiye muhtaç olan özel yaşamımız hep sekteye uğrayan taraf oluyor. Sehpanın diğer ayakları daha önemli değil ama hep daha uzun… Böylelikle dengesi bozuluyor yaşamımızın. “Bir başka güne telafi ederim.” ümidiyle yaşıyoruz en yoğun günleri. Ancak hayatın ertelenmeyecek kadar kısa ve sevdiklerimizin ihmal edilmeyecek kadar değerli olduğunu unutuveriyoruz hayatın peşinden koşarken..
Ama aşırı korkak olursanız da hayatta hiç bir atılım yapamaz, ilerleme kaydedemez, hep yerinizde sayar ve kalitesiz bir hayat yaşarsınız.
Hayat bir denge oyunudur, önemli olan dengeyi tutturabilmek…
İnsanın tüm hayatı dengeyi aramakla geçiyor. Tam buldum derken yine bir duygu fırtınası ve dengemiz tekrar alt üst oluyor. Evimizdeyken oturduğumuz koltukta bile sürekli dengeyi arıyoruz. Oturduğumuz yerde bir sağa dönüyoruz bir sola. Kah bacak bacak üstüne atıyoruz kah ayağımızı uzatıyoruz.
Tam rahatı bulduk derken yine bir şey bizi rahatsız ediyor ve oturuş şeklimizi tekrar değiştiriyoruz. Tüm hayatımız böyle geçiyor. İnsan hayatı budur işte. Kısa süreliğine dengeyi bulup sonra yeniden kaybettiğimiz dengeyi aramakla geçiyor ömrümüz. Sürekli bir denge durumundan söz edebilmek mümkün değil. Tao öğretisindeki ying ve yang evrendeki herşeyin bir denge içerisinde olduğunu ve bizim de bu dengeye uyum sağlamamız gerektiğini sembolize eder.
Dengeyi bulma arayışımızda duygularımız ve mantığımız sürekli savaş halindedir. Kah duygular galip gelir, kah mantığımız. Ve bu savaş biz yaşadığımız sürece böylece sürer gider…
Ne hikmetse, en çok ilgiye muhtaç olan özel yaşamımız hep sekteye uğrayan taraf oluyor. Sehpanın diğer ayakları daha önemli değil ama hep daha uzun… Böylelikle dengesi bozuluyor yaşamımızın. “Bir başka güne telafi ederim.” ümidiyle yaşıyoruz en yoğun günleri. Ancak hayatın ertelenmeyecek kadar kısa ve sevdiklerimizin ihmal edilmeyecek kadar değerli olduğunu unutuveriyoruz hayatın peşinden koşarken..
Etiketler:
Kişisel Yazılar
